Euzübillahimineşşeytanirracim
Bismillahirrahmanirrahim
Osman Nûri Topbaş Hocaefendinin Haziran ayı Altınoluk Dergisi verdiği mülakata eğitimin ve ailenin öneminden bahsetmiş. Eğitimcilere, anne babalara tavsiyede bulunmuştur.
Eğitimcinin, muhataplarını çok iyi tanıması gerekiyor. Onların yüreğine dokunacak noktalar yakalaması şart. Onların yüreğine girecek bir damar bulması lâzım. Eğer enjeksiyon o damara yapılamazsa, orada apse oluşur, fayda yerine zarar verir.
Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, muhataplarına dâimâ Kur’ân-ı Kerîm’in emrettiği üslûb ile hitâb ederdi.
Rabbimiz âyet-i kerîmelerde şöyle buyuruyor:
قَوْلًا كَرِيماً (kavlen kerîmâ)[1] yani ikramkâr ve iltifatkâr söz söyle!
قَوْلًا مَيْسُوراً (kavlen meysûrâ)[2] yani gönül alıcı, rûhu dinlendirici, tesellî edici bir söz söyle!
قَوْلًا مَعْرُوفاً (kavlen ma’rûfâ)[3] yani güzel söz ve tatlı dille konuş! Yerinde ve uygun bir söz söyle!
قَوْلًا لَيِّناً (kavlen leyyinâ)[4] yani yumuşak söz söyle!
Meselâ Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- kendi çocuklarıyla yahut gelen çocuklarla şakalaşırdı. Çocuklarla karşılaştığında selâm verirdi. Onların yüreğine giden bir damar bulurdu Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-. Hattâ onlar da Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ile şakalaşırlardı.
“–Bize bir şey vermedikçe Sen’i bırakmayız yâ Rasûlâllah!” derlerdi. Efendimiz de evde ne varsa, ceviz vs. getirtip verirlerdi. Yani terbiyede evvelâ iletişim kurabilmek, muhatabının alâkasını celbedebilmek, onun rûhuna ulaşan bir damar bulabilmek çok mühim.
[1] el-İsrâ, 23.
[2] el-İsrâ, 28.
[3] en-Nisâ 5, 8; el-Ahzâb, 32.
[4] Tâhâ, 44.